Τέσπα, ο εγκέφαλος που δεν επικεντρώνεται σε μοιραία ενδεχόμενα είναι περισσότερο υγιής, λένε, όμως λιγότερο ευαίσθητος και προνοητικός όσον αφορά τους ελιγμούς της ζωής, λέω εγώ.
Η απασχόληση με τις «πιθανές ταλαιπωρίες των ημερών που θα έρθουν» είναι ήδη παράνοια, ήδη μασουλάει τη ζωτική μας ενέργεια. Όμως, πιστεύω ότι όποιος είναι προικισμένος με περισσό μυαλό, δεν μπορεί παρά να είναι και παρανοϊκός ταυτόχρονα.
Τα ευνοϊκά γεγονότα δεν τον απασχολούν, έρχονται και είναι οκ.
Να προβλέπεις, να διαισθάνεσαι μελλοντικούς κινδύνους είναι σημαντικό, ενώ παράλληλα σε αρρωσταίνει.
«Αν πατήσω με το αριστερό πάνω σε μια σχάρα αποχέτευσης, θα έχω τύχη.... δεν το πιστεύω στ' αλήθεια, αλλά τι μου κοστίζει να το κάνω;».
Ξαφνικά βρίσκεσαι κάτω από την επήρεια αυτού του αλλόκοτου πράγματος, διότι έτσι και δεν το κάνεις μια φορά, συνδέεις ό,τι κακό σου συμβει στη συνέχεια με το αμάρτημα της παράλειψης. Και επικεντρώνεσαι, σχεδόν νοσηρά, στο πάτημα κάθε σχάρας με το αριστερό σου πόδι.
Μερικές φορές δοκιμάζεις τον εαυτό σου και επίτηδες αγνοείς μια σχάρα, αλλά σύντομα γεννιέται μια ανησυχία, μια ανασφάλεια, κατηγορείς τον εαυτό σου, μετανοιώνεις... η παραμικρή δυσμένεια -και έχεις αμέσως την ολέθρια «λογική» εξήγηση.
Η γυναίκα που λατρεύεις, φέρνει -κάθε ώρα και στιγμή- χιλιάδες, εκατομμύρια κινδύνους να τη χάσεις. Ο άνθρωπος που ποτέ δεν έγινε παρανοϊκός σε σχέση με το «λατρεμένο πλάσμα», δεν αγάπησε το πλάσμα αυτό ούτε μια στιγμή.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα μια φορά μου είπε: «Πρέπει να ακολουθώ του νόμους της θρησκείας όλο και πιο αυστηρά, γιατί όσο πλησιάζει η τελευταία εξομολόγηση, τόσο πιο πολύ φοβάμαι».
Η θρησκεία είναι ένα είδος παράνοιας, μια «ιδανική αξιοποίηση» της μανίας καταδίωξης.
«Μην αφήνεις τη γυναίκα σου να κάνει μόνη της διακοπές στην θάλασσα...»
«Έχεις δίκιο, όμως αν δεν το επιτρέψω, θα με εγκαταλείψει πιο μπροστά...»
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Εν πάση περιπτώσει, η παράνοια έχει ένα καλό -πολύ καλό: Δεν χρειάζεται αργότερα να κατηγορείς τον εαυτό σου για το ότι δεν έλαβες τα μέτρα σου. Κάτι είναι και αυτό στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.
Η βεβαιότητα πως είσαι σε θέση να αποφύγεις κάποιους κινδύνους, ίσως να είναι μια βαθύτερη ευτυχία από τον ηρωϊσμό τού «να πέφτεις με τα μούτρα στη ζωή και στις θανατηφόρες μάχες»... ίσως.
Ο ήρωας και ο παρανοϊκός. Ο ένας δεν υπολογίζει τίποτε, ο άλλος υπολογίζει τα πάντα. Ο ένας βλέπει παντού τη νίκη, ο άλλος βλέπει την ήττα παντού. Ο ένας είναι ένας χαρούμενος χαζός, ο άλλος ένας δυστυχισμένος σοφός.
Όμως μπορεί ο σοφός να είναι ποτέ στ΄αλήθεια δυστυχισμένος; Και μπορεί ο χαζός να είναι ποτέ στ΄αλήθεια ευτυχισμένος;.
Η παράνοια είναι η ικανότητα να προβλέπεις έναν κίνδυνο, τον οποίο μάλιστα μερικές φορές μπορείς να αποφύγεις... αν έχεις και μια μικρή δόση λογικής στο κρανίο.
Αλλιώς ζεις στη βλακώδη ασφάλεια της «καθαρής» λογικής.
Άνα Ζουμάνη
Ana Zumani
0 Σχόλια