Τελικά κρίνω τους ανθρώπους από τα μικρά πράγματα. Δεν μπορώ να περιμένω τα «μεγάλα γεγονότα» στη ζωή τους, γιατί μπορεί να μην έρθουν ποτέ.Την αλυσίδα στο λαιμό του... την ομπρέλα του -έχει ή δεν έχει; Το ύφασμα του παντελονιού του, τα παπούτσια του, φοράει κάλτσες; Τι κάλτσες φοράει; Την φυσική του κατάσταση, τον σκύλο που επέλεξε, χιλιάδες μικροπάγματα... ως πέρα στο πρώτο κουμπί του πουκαμίσου του.Όλα αυτά τα πράγματα συνθέτουν ένα δοκίμιο για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται.
Το ότι κάποιος μας απατά, ή μας εξαπατά, δεν είναι σημαντικό, γιατί η ζωή θα τον τιμωρήσει ούτως ή άλλως -αναπόφευκτα. Όμως το πυρομανές του βλέμμα που ανήσυχα τρέχει πέρα δώθε; Πώς το αντιμετωπίζεις;
Μπορώ να αντιμετωπίσω εκείνον που με πρόδωσε, μπορώ να το χειριστώ, όμως εκείνον που θα με προδώσει; Η ολοκλήρωση ευάλωτη, η προσδοκία ανίκητη.
Ως εκ τούτου παρατηρώ τα μικρά πράγματα, ανεπαίσθητα στολίδια, μαργαριτάρια της ψυχής που κυλούν κάτω από το τραπέζι, όπου οι περισσότεροι δεν τα αντιλαμβάνονται.
Τα μεγάλα γεγονότα της ζωής δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα, δεν μας λένε τίποτα καινούριο για τον άνθρωπο. Άντε, το πολύ πολύ να επιβεβαιώσουν ό,τι ήδη μάς μάθανε τα μικρά. Διότι στην μεγάλη ανάγκη οι περισσότεροι λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο, λίγο ή πολύ.
Ποιό μήλο θα διαλέξει για σένα από τα εκατό; Το μήλο που θα επιλέξει, λέει περισσότερα για την ποιότητά του έρωτά του, απ' ότι λένε εκατομμύρια ερωτικά παραληρήματα. Η αισθητική και η κατανόηση συνθέτουν την ιερή συγχορδία της αγάπης.
Το τσίριγμα του ποντικιού στην φάκα είναι ένα τρομερά τραγικό γεγονός, όμως ακόμα πιο φρικιαστικό είναι το μικρό κουνέλι στην φωλιά της αλεπούς. Τα αλεπουδάκια το ροκανίζουν σιγά σιγά, μέρα και νύχτα, ζωντανό, με τα δόντια τους κοφτερά σαν ξυράφια.
Αυτές είναι οι τραγωδίες της ύπαρξης. Δηλαδή τα μεγάλα πράγματα της ζωής, όπου όλοι, λίγο ή πολύ, με τον ίδιο τρόπο ουρλιάζουμε. Στα μικρά πράγματα όμως;
Ελλεβόρα - Άνα Ζουμάνη 'Ελντεν