Υπάρχουν γυναίκες που δεν το αντέχουν να τους φέρονται οι άντρες καλά. Και μάλλον έχουν δίκιο. Προφανώς θεωρούν πως όποιος τις αγαπάει είναι ανεπαρκής. Γνωρίζουν την μη-αξία τους, συνεπώς εξάπτονται όταν κάποιος τις αξιολογεί θετικά και μεταμορφώνονται σε μέγαιρες.
Οι γυναίκες αυτές προτιμούν τους άντρες που τις απαξιώνουν και τις εξεφτελίζουν. Φοβούνται πως θα απογοητεύσουν τον άντρα που τις αγαπά με απέραντη τρυφερότητα: «Πώς είναι δυνατόν να με μεταχειρίζεται καλά, ο ανόητος - - - εμένα;!;»
Αυτό είναι το υπόβαθρο των διαθέσεών τους. Αυτό παίζει στο ασυνείδητο.
Στην επιφάνεια όμως είναι απλώς ανόητες. Όλη τους η απύθμενη ηλιθιότητα πάει και πέφτει πάνω στον δυνατό άντρα, που επέτρεψε αδυναμία στον εαυτό του. Σαν τον γάϊδαρο του μύθου που κλωτσά το άρρωστο λιοντάρι (μάλλον γαϊδούρα ήταν).

«Δεν χρειάζεται να μας κακομαθαίνουν έτσι» μου είπε μια γνωστή κάποτε, «δεν ξέρουν τι κακές  μπορούμε να γίνουμε;»
«Όχι», της είπα, «προφανώς δεν το ξέρουν. Σαν τον ζητιάνο που του δίνεις ένα εικοσάρικο και σε αντιμετωπίζει με αναίδεια παρ' όλα αυτά. Υπάρχουν και τέτοιες»
«Εμείς δεν είμαστε ζητιάνες, Άνα!»
«Είμαστε, είμαστε - - -»
Άνα Ζουμάνη-εφημεροπτέρα