Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία παρακολουθούσαμε το γεγονός στην τηλεόραση. Οι δημοσιογράφοι και οι συνεντευξιαζόμενοι ήταν σοκαρισμένοι από τον «πόλεμο στην Ευρώπη» και την παραβίαση του διεθνούς δικαίου, την αποτυχία των διπλωματικών σχέσεων. Αμέσως ξεκίνησαν και οι διαδηλώσεις για την ειρήνη. Αλλά να τι να τις κάναμε τώρα;
Δεν είναι απαισιοδοξία και μισώ τον πόλεμο, αλλά διαπιστώνουμε συνεχώς ότι οι νόμοι και τα λόγια δεν αρκούν για να επιτευχθεί η ειρήνη. Η ειρήνη πρέπει να διδάσκεται στον άνθρωπο, ο οποίος θα την ζει και θα την καλλιεργεί συνεχώς.
Αντιλαμβάνομαι τον πόλεμο σαν παγόβουνο. Η κορυφή του, δηλαδή το ορατό μέρος, είναι ο φυσικός πόλεμος. Το αόρατο μέρος είναι πολιτισμοί, προσωπικότητες, συναισθήματα, συμπεριφορές, τραύματα και άλλα.
Επομένως, το κίνημα της ειρήνης δεν πρέπει να κινείται μόνο όταν ξεσπά ένας πόλεμος, αλλά και στην απουσία του, έτσι ώστε ο πόλεμος να μην μπορεί να αναπτυχθεί καν κάτω από τις επιφάνειες.
Κουλτούρα ειρήνης δεν υπάρχει. Αυτό μας το απέδειξε πολύ καλά η κρίση της πανδημίας και οι πολυάριθμες συγκρούσεις, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να ενσωματώσουν την ειρήνη, που «αγαπούν», στην δική τους, προσωπική κουλτούρα. Τους είναι αδύνατον να παραμείνουν ειρηνικοί, ειδικά όταν συναντούν διαφωνούντες. Τους καταδικάζουν.
Προσπαθούμε να επιβάλλουμε την γνώμη μας πριν ακόμη ακούσουμε την γνώμη των άλλων. Επιπλέον, επιβεβαιώνουμε τις απόψεις μας με τους ομοϊδεάτες μας και έτσι κλειδωνόμαστε στο δικό μας κοπάδι, αξιολογώντας όλο και χειρότερα τους άλλους.
Εύχομαι -τι να κάνω άλλο- συνεργατικά σχολεία. Εύχομαι παιδεία. Εύχομαι να οριστεί ο όρος ειρήνη εκ νέου. Εύχομαι να καταλάβουμε κάποτε όλοι ότι, ο εξωτερικός αφοπλισμός δεν αρκεί. Η ειρήνη δεν είναι απλώς η απουσία πολέμου. Η ειρήνη και η βία είναι δυο πράγματα που καλλιεργούνται μέσα στους ανθρώπους. Από εκεί ρέουν προς τα έξω και εξαπλώνονται.
Αυτά