Ο φίλος αντιλαμβάνεται ό,τι σκέφτομαι, ό,τι νιώθω, ό,τι λέω, με τις πιο αγνές προθέσεις. Δηλαδή χωρίς «παγίδες».
Ακούει με δυο αυτιά τις συμφωνίες και με ένα αυτί τις πιθανές παραφωνίες μου, έτσι, επειδή δεν μπορεί αλλιώς.
Ο φίλος βλέπει το καϊμάκι του φίλου του και δεν διαμαρτύρεται για το «νερουλό ζουμί» από κάτω, αφού το εκλαμβάνει ως νόμο της φύσης πως το καϊμάκι δεν φτάνει ποτέ ως τον πάτο.
Ο φίλος μάς ερμηνεύει σύμφωνα με τα ιδανικά μας που κρύβονται βαθιά μέσα μας, όχι σύμφωνα με τις εμφανείς καθημερινές μας αδυναμίες.
Ο φίλος είναι ο ευγενής εξερευνητής και ερμηνευτής του αληθινού μας όντος. Καταλαβαίνει την αδυναμία μας, εκτιμά τη δύναμή μας.
Ο φίλος είναι μαζί μας όπως είναι ο γνώστης των αλόγων, όπου αναγνωρίζει και σέβεται την ιδιορρυθμία τους και δεν απαιτεί από αυτά το αδύνατο.
Αυτό το είδος τής αγαθότητας των νεύρων, την λέμε: Φιλία. H αιώνια, η πολύτιμη, η ίδια η χάρη του θεού –που την κρατάμε και για τους νεκρούς αγαπημένους. Γιατί όταν πεθαίνει ο «ανεπαρκής», συνερχόμαστε. Και τότε θυμόμαστε την ξεχωριστή αξία του, τότε μπαίνουμε βαθιά μέσα στο ον του –γιατί η ζωντάνια που μας εμπόδιζε, να το αναγνωρίσουμε, δεν μας εμποδίζει πια.
Όσο ζούσε είχε την αναίδεια να σκέφτεται και να νιώθει διαφορετικά από εμάς.