«Ιαματική πηγή στο δάσος», ένας περίεργος τόπος΄.
Ο -από πράσινο- περιβαλλόμενος σιδηροδρομικός σταθμός είναι όπως ήταν πάντα.

Οι φλαμουριές ευωδίαζαν και το ηλιοκαμμένο ξύλο της καμπίνας, επίσης.  Η άμμος και τα χαλίκια έκαιγαν τις τρυφερές πατούσες των παιδιών. Από το δάσος ερχόταν άρωμα πεύκου και από τις αυλές των σπιτιών οι μυρωδιές χιλιάδων λουλουδιών.
Η μαμά με κρατούσε τρυφερά στη μέση της μικρής λίμνης που για μένα ήταν ο ωκεανός. Σπαταλούσε τον τρυφερό ρομαντισμό της σε ένα εγωϊστικό και απείρως κλαψιάρικο παιδί που από το φόβο του είχε γίνει κόμπος στο λαιμό της.
Υπέροχο είναι το ρυάκι από το σταθμό ως το λουτρό.
Στα αριστερά απλώνονται παχιές αφράτες πρασινάδες που φαινομενικά τίποτα δεν υπηρετούν.
Ο αέρας βρυχάται παράξενα μέσα στα πεύκα.
Ένα μυστηριώδες στέκι για ευαίσθητα παιδιά και ένας τόπος ελπίδας για κουρασμένους ανθρώπους.
Η αρχέγονη γκριζογάλανη πηγή με τους 24 βαθμούς κελσίου, είναι ζωογόνα.  Δεν κάνει τίποτα, μόνο μουρμουρίζει και προσφέρει.
Οι κήποι γύρω γύρω είναι γεμάτοι μεγαλείο και ειρήνη.
Η καφετέρια δίπλα στην πηγή είναι βουτηγμένη στον ίσκιο και έχει θερμοκρασία κελαριού.
Παραδίπλα ένα άγνωστο πάρκο που μοιάζει με ζούγκλα. Είνα σαν να μην πάτησε ποτέ κανείς το πόδι του εκεί. Τι Βραζιλία, τι λιάνες -και κολοκύθια.  Το πάρκο είναι ένα παρθένο δάσος.
Ιαματική πηγή, είκοσιπέντε χρόνια μετά  και άλλα εκατό από πάνω  -ο σταθμός περιβάλλεται από πράσινο και στο ρυάκι πλατσουρίζουν χαρούμενα οι πάπιες.
Κι όταν βουτάς στο νερό μοσχομυρίζει φλαμουριά.
Τίποτα δεν άλλαξε, μόνο η μαμά μου δεν είναι πια.
Άνα Ζουμάνη Έλντεν-Ελλεβόρα