Μία από τις πιο αυθεντικές και αληθινά συγκινητικές θυσίες που μπορεί να κάνει ένας άντρας για τη γυναίκα που αγαπάει, είναι να της προσφέρει την τραγανή πέτσα του κοτόπουλού του. Εφόσον βέβαια την λατρεύει και ο ίδιος.
Η τραγανή πέτσα ενός κοτόπουλου είναι ένα έμπιστο θερμόμετρο της αγάπης.
«Αλέξη γιατί δεν τρώς την πέτσα;»
«Την τρώω ρε! Και μάλιστα με τρέλα, γι' αυτό την αφήνω για το τέλος»
«Α, κρίμα» απαντάει η Σούλα απογοητευμένη

Ή

«Λάκη δεν την τρώς την πέτσα σου» - διαπιστώνει η Πόπη και την έχει χώσει στο στόμα της πριν ο Τόλης προλάβει να εκφωνήσει: «Την τρώω!».

Αλλά και οι κύριοι που θυσιάζουν την πέτσα τους, την κάνουν με μισή καρδιά, περιμένοντας την ισόβια ευγνωμοσύνη της γυναίκας τους.
Πάπαλα. Εμείς οι κυρίες δεχόμαστε με χαρά τη θυσία μεν, έχουμε την σωστή ιδέα δέ, πως, αυτές οι θυσίες ανταμείβονται από μια ανώτερη αξία που πηγάζει από το εσωτερικό του άντρα: «Ω ξειν’, αγγέλλειν, ότι τήδε κείμεθα....»
Δηλαδή δεν τις πληρώνουμε πάνω από την τιμή τους