Προστατέψτε αυτό το τοπίο παρακαλώ, και το κάθε τοπίο σαν θησαυρό, αφού είναι καταφύγιο της ζωής που γεμίζει με ζωτική ενέργεια το σώμα του δυστυχή αστού.
Εδώ η φύση σε κοιτάζει με αγάπη και σου προσφέρει τη δύναμή της, έτσι απλά. Ιερή όαση της φυσικής αλήθειας, πηγή νιότης σαν από παλιά παραμύθια.
Το ταλαιπωρημένο δέρμα πίνει φως και αέρα με τους δισεκατομμύρια πόρους του, προσπαθεί να εξαγοράσει τις αμαρτίες του, ενώ η ψυχή, εμπνευσμένη από την γαλήνη του Θεού, απαλλάσσεται από το άγχος που δημιουργεί αναστολές στον άνθρωπο και νωθρότητα. Τα μάτια και τα αυτιά ξεκουράζονται από τις φρικτές εικόνες και τους ανυπόφορους ήχους της πόλης. Τα γεράκια πετούν στον καθαρό αέρα, τα υδρόβια φυτά σκοτεινιάζουν το νερό.
Είθε ο κόσμος να αντιμετωπίζει αυτό το τοπίο -και το κάθε τοπίο- με σεβασμό και με ευλάβεια. Μακάρι η αλαζονεία να μην ταράξει ποτέ τους παράδεισους που διατηρεί η φύση για τα κουρασμένα παιδιά των πόλεων
Το νερό, τα δάση, ο καθαρός αέρας ας μας φέρουν πιο κοντά στον Θεό, μέσα από τα βάθη μας.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, οι ψυχές είναι πικραμένες και τα σώματα υπερβολικά κουρασμένα, αδύναμα -και επιρρεπή στην αδικία.
Μόνο η φύση μπορεί να φέρει ειρήνη στους αμαρτωλούς.
Στην τελική, ποιος, που δεν αμάρτησε εδώ κάτω;